Sevginin iklimi farklıdır.

Adımlarım düz yolda, yokuş yukarı tırmanası bir gayret içinde; ne kadar da zorlamayı seviyorum kendimi düzlükler nezdinde. O sokağın başından başlayarak asfalttaki her çizgi, bir ölçek daha küçülttü beni. O kadar minik oldum ki ?ben? kalmadı; sokak var şimdi.

Çok istemiştim sevgiden bahsetmeyi yalniz...

Her yaprakta aşka hazır bir çift ışık var diyorum kendi kendime. Bu heyecan değil mi yaprakları dallarından ayıran. Yine de gücün tanımı yapılamıyor; heyecan bu denklemin en büyük bilinmeyeni. Bulutlar sert rüzgarları davet ettiklerinde, biliyorum dallara olan incecik bağlantı değil seni orada tutan.

Toprağa düşene kadar ki zaman, aşk dedikleri.

Bulutun sevdası, yağmur toprağa düşene kadar; yaprağın sevdası toprak...

Kendimi değil, herşeyi ispatlamayım; varolduklarını bilmem yetmiyor. Bu yüzden en bilinen tuzaklara kendim düşmekten hoşlanıyorum.

En isyankar yanım..

Ben gönüllüyüm yaşama...

Oy Ver :