Her ölüm bir başka ölüme benziyor?
Kefenler sarılıyor şarkılarımızın gölgesine.
Ayrılık şarkısı artık bordo-mavi tabutlardan yükseliyor.
Çernobil kokuyor ölüm,ölüm kanser olmuş,akıyor denizin oğlunun üstüne.

Belki yine birgün Karadeniz kokar aşklar.
Belki gemilerimizi batırabileceğimiz bir kara,deniz olur,
Kararır deniz,kapkararırdeniz bu gelen kayik midur?
Şimdi içimde bir kemençe sancısı,tulumlar ağıtlarda.
Ölüm yakışmıyor denizin oğluna.
Yaşamak varken sıfır rakımlı ayrılıklarda.
Daha yarısına gelmeden şu otuz beşlik ömrün,koyverdun gittin erken.
Sadece ağlamak düşüyor bize ve umut etmek
Sen Karadeniz sularında,ölüme,yelkenler fora derken.

?Uşaklar artık Kazım yok.?diyordu gastedeki manşetler
Artık sevdiğimizi bile bildiremeyecektik dünyaya.
Artık dünya denizini kaybetmişti.
Artık bir tek gerçek vardı karşımızda.
Şair ceketli çocuk ceketini Karadeniz?e fırlatıp gitmişti.
Yalanlar söylediler ona,yalan söyledi dünya,
Denizin oğlu boğulmuştu o kara sularda,
Bari rahat bırakın onu,rahat uyusun Sugören?de,mezarında?

Sahnede nefes alıyorum demişti,
O yaz akşamı?Hey gidi Karadeniz?de hırçın sularını vuracaktı İstanbul boğazına,
Teşekkürler dünya demişti,
Gönül?e demişti,
Didou nana da bir aşkı bize böylesine hissettirmişti,
Yürüyordu ,yalnız,yürüyordu dalga boyu,
Gönül?e demişti,
Teşekkürler dünya demişti,
İşte bir Karadeniz masalı da mutlu sonla bitmişti?

R.AKAY

Biz de öldük.Ama herşeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik.
Teşekkürler dünya?
Kazım Koyuncu

Oy Ver :