Ve sustu...
Gözlerini sonsuz yalnızlık denizinin derinliklerine dikerek.
Yanaklarından süzülen birkaç tomurcuk yaş onu sonsuz yalnızlığı içinde tükediyordu.
Rüzgar sanki ona birşeyler anlatmak istercesine bir dost misali omzuna dokunuyordu.
Fakat o aldırmadı.
Artık kimsesi yoktu.
Aniden başlayan ılık bir bahar yağmuru gözyaşlarına eşlik etmeye başladı.
Sonra çocukluğu geldi aklına...
Okulu asıp oyuna kaçışları
Komşunun camına taş atışları...
İlk aşkı, ilk öpücüğü.
ilk sevdası, ilk kırılışı...
Şİmdi bütün bunlar tozlu bir sehpanın üzerinde
Kırık bir çerçeve içinde ona acı veriyordu...

Oy Ver :