Ben değildim...

Dolunayın ışığı altında,
gözlerinden süzülüp yanaklarına,
oradan da yere düşen damla, ben değildim.
Seni bir kere öpmek için fırsat bekleyen
ve boş bir anını yakalayınca
içindeki nefreti tetikleyen...
Ve gece yarısı, aşk içini tamamen kapladığında
olmasını istemediğin kişi de, ben değildim.
Ve o gece, kafana taktığın için artarda sigara yakıp küfür ettiğin,
insanlığına yazık ettiğin
ve sana şerefsizliğin anlamını da öğreten, ben değildim.
Ben sadece, seni otobüs koltuklarına yazan,
Sana olan aşkı, şiirle anlatandım.
Seni kırık kalpli kolyenin yarı sahibi yapan,
Gecelerin karanlık esaretinden kurtulup,
sığınılacak güneşin sen olduğunu bilendim.
Ve gece yatmadan önce en son seni düşünen,
sabah kalkınca ilk seni aklından geçiren
ve gün içinde senin yüzünden mutlu olan
ve en güzel aşkın, senin olmasını dileyendim.
Ve biliyor musun? Kendimden utandım.
Arkadaşındım, aşkı seninle paylaşamazdım.
Sen dünyada, bense uzaydaydım,
sınırlarımı aşamazdım.
Söylemeliydim...
Ve söyledim.
Belki beni hemen kalbinin derinliklerine gömeceksin.
O zaman bilki;
Doluyanayın ışığı altında, gözlerimden süzülüp yanaklarıma,
oradan da kalbime üzerine düşeceksin.

Oy Ver :