gökyüzü griye çalıyordu
ve hüzün kokuyordu sokaklar
demli bir istanbul sabahındaydı günüm
istanbul ağlamaya duruyordu

ıslak kaldırımlarda yürüme çabasıyla ıslanırdı tenimiz
ellerimiz cep genişliği kadar özgür

gökyüzü griye çalıyordu
usul usul gözyaşı kokuyordu
istanbul
ve ağaçlar hüzün döküyordu yaprakla toprak arası
demli bir istanbul sabahıydı günüm
istanbul hüzün kokuyordu

yarı ayık bir sabahtı
üşümeye durmuş titrek bir istanbuldu hayat
oysa istanbul demli bir çay kokusuydu
ve yağmur içiyordu hayat

gökyüzü griye çalıyordu
vakit dardı
ve çamur deryasına bulaşmama amacıyla uzanırdı adımlarımız
istanbulda bir sonbahar havasıydı
demli bir istanbul sabahıydı günüm
istanbul hıncını döküyordu usul usul

ıslak kaldırımlarda yürüme çabasıydı adımlarımız
ve bu çabayla ıslanırdı tenimiz
cep genişliğimiz kadar özgür ellerimiz

ve adı kalabalık kendi yalnız şehirdi istanbul
gökyüzü griye çalıyordu
istanbul ağlıyor, ağlıyordum
nemli bir istanbul sabahıydı günüm.

Oy Ver :