yine düşüncelerim gökler gibi karanlık
yine ellerimle boşluğu tutuyorum
bütün öfkesiyle üstüme geliyor şehir
ve ben saklanmayı yine unutuyorum

vakit gece yarısı
korkularım cesaretleniyor bana
oysa vakit gece yarısı uyumam lazım
nerede o çocukluğumda ki uykular
beşik beşik sallandığım dünya
nerede oyuncaklarım
saf masum gülümsemem
onlar nereye gittiler

vakit gece yarısı
beynimi kemiriyor nedense sessizlik
sessizlik niçin uygun düşer gecelere
ah...sonbahar seni kaç kere kaybedip
kaç kere böyle yanımda buldum
donmuş damarlarımda yaşamanın sevinci
yürek kuşum umuda çırpmıyor artık

vakit gece yarısı
bir ara kayboluyorum
kendimden çevremden her şeyden habersiz
öyle bir hâl ki bu tarifi yok benzersiz
yutkunarak boşluğu soluyorum
fırlayıp gidiyor göğsümden yüreğim
kendimden uzağım kilometrelerce
bu değişik mekanda sıkıntıyla gezerken
yatakta çırpınan bir beden buluyorum

vakit gece yarısı
yetmiyor gibi kendimi dişlediğim
karanlığı yarıyor bir yüz gülümseyerek
tanıdık bir simâ âşinâ bir çehre
ah...diyorum yine mi sen yine mi
hep hayalini kurup her an düşlediğim
yine mi sen yine mi yine mi sen
ne olur sanki bir gün evet bir gün
etinle kemiğinle varolup gerçekleşsen

vakit gece yarısı
neşeli bir günün rahatlığında
uyumuştur şimdi mutlu insanlar
sende sıcak yatağında uyuyorsundur
oysa ben uykuyla henüz anlaşamadım
bilirsin benimle anlaşmak biraz zordur

vakit gece yarısı
yine düşüncelerim gökler gibi karanlık
yine ellerimle karanlığı tutuyorum
bütün öfkesiyle üstüme geliyor şehir
ve ben saklanmayı yine unutuyorum

Oy Ver :