annesizkik vardı ömrümde,annesiz
bir zaman vardı yüreyimde
arardım sezsim karanlığın içinde
"anne,anne"diye bağırırdım
ne ses var ne bir hışırtı
belki gelir diye bekledim
ama ne gelen var ne giden
daha beş yaşındaydım
annemin mezarı önünde gözümden
süzülen damla yaşlar annemim
toprağına karışıyordu.
bana ağlama yavrum sen ağlama diyordu
o kara toprağa,anamı alan kara toprağa haykırmak geliyodu
"neden aldın annemi"
neden. içim bağrım kurudu
annem gitti gideli. onun mezarı önünde saatlerce oturdum ağladım
kendi kendime sorular sordum
"annem neden öldü"
annem yolda gözlerimin önünde
bir kurşunla yere yığılı verdi.
"işte o anda annem annem giye
bağırdım"ama annem yerde öylece
kanlı bir halde yatıyordu.
annem sade bana bakıyor
sanki bişeyler söylicek
ama söyleyemiyor.
dizlerimin üstüne çöküp
ağlıyordum.bu ağlama daha sonra
kin yaşlarına büründü
anem öldü annem bir
kurşunla ölecek insan
değildi.o ölemezdi.o bir kurşunla
ölemezdi.o bir kurşun
arkada ağlayan bir çok
göz bıraktı.ve küçük bir çocuğu
annesiz...

Oy Ver :