bir ıstanbul doğar gözlerimde
yaşadığım için şükranlarımı sunarım gökyüzüne
kırçal damlarında aşkı solur rüzgar
arkopik şiirler yazılır belki karanlığa
aşkım büyüktür bilirim
ama yine de nefret ederim

bir istanbul doğar gözlerimde
bir melek kanatlarını uçuşturur gökyüzünde
kumlu sokaklarında savurduğum küfürler gelir aklıma
ışıl ışıl damarlarıma işler çocuklarım
nefretim büyüktür bilirim
ama yine de severim

bir istanbul doğar gözlerimde
ak saçlarıyla anam gelir heyulama
ölümsüz bir aşk sunar kendi elleriyle
kalbim yıkanır ama
salmaz zındanlarında ki esirleri
derman değildir bilirim
ama yine de bileklerimi keserim

bir istanbul doğar gözlerimde
bir kadın gibi gecemi süsler hayasızca
bu dünyanın kapılarını aralar sessiz ve kimsesiz
güller savrulur gözlerinden bahtıma
bir muradım vardır bilirim
ama yine de gidişine dua ederim.

bir istanbul doğar gözlerimde
boğazdaki esintidir sanki sesin
bir kadın düşlerim hayır sadece
seni düşlerim ellerinden tutmayı ama hiç bırakmamayı
gidişin zordur benim için bilirim
ama yine de seni çok severim.
(zafer öpöz/ bir yoksulun günlüğünden; 01.02.2006)

Oy Ver :