Zamanın geçmesini bekliyorum;
Bir simit, bir bardak meşrubat,
Hastane bahçesindeyim.

Ne de kalabalık!

Betona bir gazete atıp, oturuyorum.
Yanımdaki kim?
Bilmiyorum; sırtımı dönmüşüm.
Birkaç dakika sonra
Ürkek bir ses yavaşça;
? Adınız Nurten mi?
Şaşırıyorum doğal olarak,
Bakıyorum.
? Annemin adını nereden bildiniz?
Tahmin olduğunu söylüyor.
Sonra başlıyor anlatmaya.
Menenjitmiş, ölmek üzere?
Hastanede yatamıyormuş
Taburcu etmişler.
Her sabah erkenden
Hastane bahçesine gelir
Akşama kadar otururmuş.
Ölümü burada duymuş,
Burada olmalıymış.



Kendini evinin önündeki
Bahçede sayarmış;
Bir sigara içimlik.
Bitişin hikâyesi bu kadarmış?

Beni evine gelen misafir sayarmış,
Sohbete, kahve içmeye gelmişim.
Birazdan eşim gelip beni alacakmış.
Ben gidince
Bizim de bitişimiz olurmuş,
Yine tek kalırmış.
Telaşlanmamalıymışım;
O kendine yeni bitişler bulurmuş,
Ekstra bir şeyler yokmuş.

Beklediği son bitiş
Sessizce gelene dek,
Bahçede olacakmış.

Sadece dinledim?

Dilimin bağlanması,
İnanmayacağını düşünmemdendi.
Teselli zannetmesinden korktum.
Diyemedim;
Ben de ölümü bekliyorum,
Benim de eşim yok,
Bitişim; belki de senden daha yakın?


Adsız arkadaşımsın,
Adın Ayşe, Fatma, Yasemin
Bilemezdin ki!
Ortada ikinci bir bitiş hikâyesinin olduğunu.

Bahçeye gelsem orada olur musun?
Her gün yeni başlangıç ve bitiş.

Kim gelmekten vazgeçerse
Yenilmiştir;
Anlarız biz.

Bir gün olur ya hani;
Belki aynı gün biteriz?

01.05.2003-Ankara

Arzu Bağrıaçık

Oy Ver :