Hayat ne kadar acımasız oluyor bazen, insan yaşadığına,yaşayacağına pişman oluyor.
Özlem duyduğumuz sevgi,saygı ve anlayışı hiç olmadık zamanda ve kişilerde buluyoruz
bu ise çıkmazlara sokuyor insanı.

Karşısına çıkan bu insansı duygu dolu insan´a erişememek-

onunla günlerini paylaşamamak,doyasıya sohbet bile edememek

hissedememek ölümünde ötesinde yalnızlık gibi!

Yaşanabilecek en acı sevgi dediğimiz şey bu olsa gerek?

O bir başkasının ,sen ise istemediğinin.

Yanlış seçiminin mecburiyetinde,esaret altında!

Ne acı bir durum.

Evet bazen aşk olmadık zamanda insanı buluyor!

Sevmeye bile çalışmadığı ile yaşamaya mecburken-
sevginin,güvenin en yücesini buluyor olmadık yerde ve zamanda insan!

Ve yaşadığına bin pişman.

Sevgi derken içi sızlıyarak dili, yüreği yanan bir dağ gibi.

Hayat ne kadar acımasız .

Acıları insanı mum gibi yakarak eritirken

hayat biraz daha sert esen bir yel gibi.

Artık hayat ne verebilirki?

Bu dünya sonu olmayan bir kuyu sanki!

Avuçlarıma bakıyorum, sıcaklığın kalmışmı diye!

Çizgiler uzanıp gidiyor.

Avuçlarında kalmışmı sıcaklığım?

Bilmiyorum.

Yaşamaya çalış, yaşanmamışlıklarınla
Sevmeyi öğren, olmayacak olanlarla
Mutluluğu bul, geride kalanlarla!!!!!!


02-04-2003

Oy Ver :