ELİNİ RUHUNA KOYMADAN GELME

Elini ruhuna koymadan gelme.
Yoksa;
çocukların
acı sesi kalır üstünde.
Gözlerinin buğusu düşer
almaz yanakların,
hüznün karesine döner bakışlar.

Çevrili evlerin
yalnızlığıyla bulur isimler
hayat akışlarını?

Yaptıklarını al,
giydiklerin kalsın?
Duyduklarını unutmadan
adımlarına kat.
Yenile iç çekişlerini
taze nefesler ekle umuduna.
Bir çocuğun elinden tut?
gökyüzüne uçan güvercinleri düşün.

Ve inan?

Yapılacak çok iş var daha.
Yakmak için yazılacak kitap var,
kimi yüreğini ısıtacak insanın
kimi,
acıtacak
tutuşan harflerin çığlığında.

Ve düşün?

Elini ruhuna koymadan gelme,
tanımam?

Mustafa ÜNVER

Oy Ver :