Beni kime sorsan söyler
dökülmüş saçlarımın
annemden kaldığını.
Ama göremez hiç kimse
yüzümde bir kızın
dudak izlerini.

Hala annem gibi öpmüyor hiç kimse.

Benden kimi duysan
yıllanmış hasret çıkar
yıllanmış kederlerle,
saklayıp yüzünü
anlatmaya utangaç,
savunmadan teslim sevda.
Ve anlımda çizgiler kalır
mahkumun gün sayışına.

Hala annem gibi bakmıyor hiç kimse.

Size kimi anlatsam
kendim
az biraz insanlar,
çoğu, kaçmış hayat.
Caddeler kalbini yitirmiş
yorgun kentlerde.
Yanakları al çocukların,
plastik toplarında patlamış umutlar.
Ve bana hangi sevgiyi hatırlatsa bahar;
sevdalar,
mazeretlerce boyun büküklüğü.
Bilmedi hiçbir sevgili
geç kaldığımı
dünyalarca sevgiye.
Bana bırakıp bütün aşkları
gittiler...

Hala annem gibi ölmüyor hiç kimse.

Mustafa Ünver

Oy Ver :