artçı hayallerimizle yıktık,
pembe pancurlu evimizi.
karlar yağdı,
yuvarlanamadık çocuklar gibi.
yağmurlarda ıslanamadık,
sırıl-sıklam,belki de aptalca.
attığımız simitleri,
beğendiremedik kuşlara.
koşamadık sahilde el,ele,
dalgalar diken oldu battı yüreklerimize...

ne oğlumuz oldu,
komşumuzun camını kıran.
ne de kızımız oldu,
bez bebekleri kadar nazlanan...

belki klasik şeylerdi bunlar,
ama biz böyle sevmemiştik.
oysa yanmıştık kömür gibi,
hem de alev,alev
kara sakız gecelerde...

şimdi;
ayrılığımız,
kırka bölünmüş cam parçaları.
mutsuzluğumuz,
bir tam bütün,boy aynalarında.
umutlarımız,
rüzgarın kanatlarında
yıldızlar kadar uzaklarda...

biz böyle sevmemiştik;
işte aşkımız kayıp ilanlarında,
eşgali de belirsiz.
bulunsa da bir anlamı yok,
artık hükümsüzdür...

Osman AVCI

Oy Ver :