kırılmandan korkarak seviyorum seni...
belki sevmeyi bilmiyorum,
belki de sevmenin sana az geleceğini düşünüyorum...
iri, koyu kahverengi gözlerin,
hep buğulu, hep üzgün
mutluyken bile aralanmayan buğu perdesi
korkutuyor beni;
dilediğimce sevemiyorum seni...
bu acımasız hayatta yer bulamasam da
oraya,
bulamadığım uzaklara ait olman üzüyor beni...
dizelere, notalara, tuvallere,
mutlu olabileceğin güzel dünyalara aitsin...
buradan çok uzak;
dalgasız denizlerin,
rüzgarsız tepelerin,
üşütmeyen kışların,
terletmeyen yazların,
üzmeyen dertlerin ülkesine,
aşk dolu yaşama ait gibisin...
gözlerindeki buğunun arkasına gizlediğin
bir harita olmalı...
karanlıklarına gömdüğün kalbini,
kalbindeki esirin kurtarıcısını anlatan bir harita...
bu zalim dünyada,
hapsolmuşluğunun anahtarı...
uzakların, yakın kapısı;
buğulu gözlerin!...

Oy Ver :