sen unuttun mu bilmem ama...


sen unuttun mu bilmem ama,dün gibi hatırlıyorum oysaki ben.
Meyer ne zormuş yaşananları silmek,olmamış gibi hayata sarılmak.
hani zaman her şeye yeter,aciları siler,sadece sabretmek gerek.
sen bırak bendeki yaranın kapanmasını,inanırmısın daha kabuk bile tutmadı...


Hayat bana emanet olarak tüm verdiklerini,seni kaybedince almaya başladı.
gülüşümü,sevincimi,hayata beni bağlayan tüm duygularımı,herşeyimi...
Annem odama her gelişinde,yaşlı gözlerle dokunur yıllar sonra beyazlaşmış saçlarıma.
Ölümün bana yaklaştığına üzülürken annem,sana yaklaşıyorum diye seviniyordum oysaki ben.


Biliyorum böyle yaşamamı istemezdin,hani olurya senden önce ölürsem derdim.
Ve saymaya başlardın senden sonra hayata sarılmam için ne gerekiyorsa...
Biliyormusun ilk defa duramadım sözümde,ne yapabilirdim ki...olmadı işte...
Hem baksana çocuklarım bunlar benim diye sevdiğin çiçekler dahi solarken,ben sensiz nasıl açabilirdim ki...

Oy Ver :