Yazıyor maziyi şimdi bu kalem
Can kardeşlerin bir öyküsünü
Durup düşünüyor şöyle bir zaman
Kimdi sahi bizleri tanıştıran.

Belki de birer mektup yazarak
İstemiştiler birer resimlerini
Sonra Sivas caddesinde buluşarak
Geçirmiştiler en güzel günlerini

Az mı dalaşmıştılar Mersin diyarında
Dünyaları kararmıştı o pansiyonunda
Kim bulmuştu onlara Said?in evini
Ne güzel bulaşık yıkardılar mutfağında

Can kardeşlerin canı orda da sıkılır
Alırlar eşyalarını Sivas?a dönerler
Güzelce yerleşirler sakin evlerine
Sonra dönerler kendi meselelerine

Hadi arkadaş al kapları çeşmeye
Durma sende yürü odun kesmeye
Bir soğuktur tabi başlar Sivas da
Ne baksınlar odunlar tükenmiş damda

Günleri geçer bazen şakalar ile
Ama bunu onlardan başka kim bile
Nasıl oldu bilemediler yaz geldi
Ayrılık onlara göz açmadan tez geldi

Biri göçüp gitti Kelkit diyarına
Diğeri düşer evlenme yollarına
Hayırlısı ile bağlamış başını
Darısı senin başına demez mi arkadaşına.

Aradan belli dört ay geçmişti
Yine Sivas ellerinde buluştular
Alıp başlarını çıktılar yola
Yine Mersin de başlarlar ev aramağa.

Can kardeşler ev bulamazlar Mersinde
Ver elini deyip giderler İstanbula
İstanbul da bir gecekondu mekanı
Elif mertek diyerek geçirdiler zamanı.

Askerlik gelir birinin boynunu büker
Yalnızlık diğerinin canını sıkar
Ne yapsak burada ayrılık vardır
Ama gönülleri beraber kalandır.

Asker olur Selamet Elazığ?ın Hozat?a
Eyüp acep burada yalnız ne yapa
Bir gün yine karşılaşırlar inşallah
Bu öyküde böyle oldu maşallah.

26.02.1983 Cmartesi günü Selamet
kardeşim askere gitmek için ayrılınca İstanbul?da
bu mısraları yazdım.Gönüllerimiz hala beraber,
ölene kadarda beraber olacak inşallah.
İSTANBUL
eyupeyn@hotmail.com 54

Oy Ver :