gittiğinde
aynadaki gülümsemelerim kırıldı önce
kırıldı gözlerimdeki yansıman
aynalarda kimse yok artık
tanıdık

vakitsizce çöken karanlık
ansızın sızın kaplıyor içimi
ansızın anlamsızlaşıyor her şey
çocuksuz bir çocuk parkıyım şimdi
akrep-yelkovansız bir saat
yağmurun yağamadığı bir bulutlu gün
mavisi derinliklerine gömülmüş bir hırçın deniz
ipsiz bir uçurtma,
uçsuz bucaksız gökyüzüne bırakılan kanatsız kuş
ve birden bire vuruluş

uyudum, uyandım
evimiz ne kadar da büyükmüş
koridor upuzun
mutfak soğuk
oturma odası bomboş
evimiz ne kadar büyükmüş
ne kadar acıyla yüklü
bir boğuntu kaplıyor her yeri
ansızın
sızın
kaplıyor
içimi
sessizlik sensizlik demekmiş oysa
sensizlik, sessizlik
yorgun ruhumun ürkek kanat çırpışları
kanlanmış gözlerimin çaresizce seni arayışı
oysa
evimiz ne kadar da büyükmüş
hayaline uzanıyorum, yetişemiyorum
uyanmak daha zor, uyumaktan
yine de gözyaşlarımla suluyorum, umut çiçeklerini
sevgi besliyorum, evde kalan birkaç giyeceğine
duvarlara ikimizi yazıyorum
aynalarda hayalini arıyorum
gözlerimde gözlerini?

belki de mutluluk
gözlerine kaçmak isteyen bir çocuk olmaktı;
umut,
gözlerinde kalmaktı
gittiğinde

Oy Ver :