Ben bilirim ki mekânsızım
Yolsuz yurtsuzum
Evet, âşık olmuşum
Hasrete özleme
Ben gurbeti içimde büyütüp adam etmişim
Babasıyım ben onu ben beslemişim
Çorbamdan alırım kokusunu toprağımın
İklimini gözyaşlarımda hisseder ve insanlarını
Kaldırımlarda tanırım gurbet sokaklarının
Dedim ya ben bilirim ağlayamadığım geceleri
Söyleyemediğim dizeleri
Ben bilirim hasret kokulu nöbetleri
Ve geze geze tüketemediğim o kaldırımları
Gündüzleri
Hele beni yalnızlığa iten o geceleri
O sokak lambalarını
Üzerinde mola verdiğim demir kordonlarını
Duygularıma hâkim özgürlüğümü kısıtlayan
O hukuk kurallarını

Gurbeti ben bilirim
Yoksul nefeslerim fakir direnişlerimden
Tanıyıp tanıyamadığım insanların içinde
Bir yabancı gibi

Anam var anasız babam var babasız
Kardeşlerim sevdam var.
Bense gurbette onlarsız ve de sevdamsız

Düşüncelerimi memlekette bırakmışım
Eylemlerim eğlencelerim köyümün sokaklarında
Burada başka düşüncelere kuşatmış surlarımın etrafını
Duygularım hislerim kalmış bahçelerimin kenarlarında
Ana burada çirkin çiçekler var
Koklamaktan uzak duruyor
Düşünebiliyor musun bir çiçek bile yok ki
Havamın pisliğini süpüre
Burası gurbet ana topraktan öte

Sokakları it dolu
Zamansız mekânsız havlayan
Ya ana toprağın işte bu halde
İçinde bana gurbeti yaşattı ya
Yoksa ben nerden bilirdim hasreti özlemi..!

Azim 2002

Oy Ver :