Sen varken hayattaydım.
Çünkü, yaşama sebebim vardı.
Sen vardın.
Senim vardı.
Şimdi yoksun.
Senim de yok.
Yetimliğim var.
Öksüzlüğüm...
Ciğerime batan miraslarınla ölmeyi bekliyorum.

Küçük bir kağıt parçası gibiyim,sokak ortasında
Mutlu evlerine yetişmek için koşan ayaklar,anılarıma basıp geçiyor.
Belki de, seni olan da var içlerinde.
Bu gelince aklıma, kendimi daha da toprağa çekiyorum.

Zamansız, dalından düşmüş meyve gibi, yerlerde çürüyorum dalımda büyüyeceğime.
Kurtlar içimi,akbabalar dışımı kemiriyor.
Parçalanmış bir halde yavaş yavaş toprağa karışıyorum.

Bir köşe lambası altında ölmeme ramak kalmış.
Üzerime cinayet haberleriyle dolu gazeteleri örtmeleri an meselesi.
Belki de "donarak öldü"diye haberlerim çıkacak.
Bir cinayete kurban gittiğimi bilmeyecekler.

Tek bir gidiş sıktın anlıma .
İhanetin saplanıp kaldı beynime.
Vurdun.
Bir damla kan bile akmadı gözlerimden.
Kimsesizler mezarlığında,isimsiz bir mezar taşım olmasına bir nefes kalmış.
Şimdi,
Onu da alıyorum.

Oy Ver :