fındık kabuğuna sığdırabilmek dünyayı
ve posasını çıkarmaktı hayatın
yaka paça indirmekti belki de gamzelerini
gülüşlerinden sıyırarak.
bir düğümdü belkide hiç çözülmeyen
belki de hiç düğümlenmemiş bir ilmik
kimbilir belki yarın,belki yarından da siyahtı
gözlerindeki sismik
karpuz kabuğu gemilere binmezdi gidişlerinde
ve dönmeyişlerinde
eteklerinden dökülürdü hayata dair sevdaları
ve örselenmiş anıları

yine sevdalara gebeydi bakmaksızın yürek sızısına
ve dalgalandırmazdı denizi yüreğindeki deprem
bende çoğalmıştı tükenerek
bu yüzdendi dinmeyen öfkem.

Oy Ver :