vazgeçtim vurulmaktan hırpalanmaktan
ve üşüyor kangren olmuş bacağım ellerim
tutunamıyor hayata artık
elimi kesiyor hayat
bacaklarımı bağlıyor
ve terkediyor
bırakıyor beni rüzgarına
sonra toz oluyorum unufak
herparçam farklı yerde
derken parçalanmak üzere tekrar birleşiyorum

yıpranıyor ruhum
çekiştiriliyor herbir yönden
sonra leş oluyorum
yiyorlar beni
birşey yapamıyorum
geriye kemiklerim kalıyor
o da zamana yenik
benden bir matem kalıyor
unutulmaya yenik
bir de sen aynı kadere yenik

vazgeçti gözlerim ağlamaktan
ve kulaklarım duymuyor beni
ateşe sürüklüyor kime sarılsam
milyon kere vuruyor
seni düşünüyorum yetmiyor
gitmiyor üstüme sinmiş ölüm kokusu
geriye bir korkum kalıyor
senden yana
ve benden bir şiir sana
sonunda üç nokta...

Oy Ver :