İçinden,dışına çıktı usulca adam
küflenmiş renklerin yorgunluğuyla
alıp kendini,kendi içinden
yelken açmalıydı yeni sulara,
yelken açmalıydı tüyü bitmemiş sevdalara

siyahtan da geceydi yalnızlık
oysa zaman gün beyazındaydı
fakat ışığını saklıyordu aydınlık
aldırmadı görmezliğine
aldırmadı mavilerin yetmezliğine
uyanmamış düşlerine sığınmak varken

o takıldı gitmelerin peşine
uçurum kenarındaydı yaşam
çoğalıyordu çığlıkları yeniden doğarak
oysa ödemişti bedelini gecenin
hem de nakit olarak
uzaklarda hüzünlü bir şarkı çalıyordu
siyah beyaz fotoğrafların pembeli kadını
kendi gülüşüne ağlıyordu
sokaklar uyanırken kuytu köşelerinden
kendine soyundu yorgun adam
mavilerini düşledi
yürek sızısını,
öbür yarısını özledi
pişmanlık duydu kendini terketmişliğine
bırakıp içinde gitmişliğine
koşup kendine sarılmak istedi
okşamak istedi gülüşünü
öpmek dudaklarından dönüşünü
koşar asırlarca döndü geriye
bıraktığı yerde kendi içini buldu
fakat dışında kendi yoktu

Oy Ver :