BEDENİMDE ALABORA

umarsızca vurup gittiğinden
bu kent yalnızlık kokuyor
ve ben sensizlik soluyorum
mahşeri kalabalıkların orta yerinde
yüreğim saçlarımdan dağınık
tınısı düşmüş sesimde
ağlamaklı yükselen bir ton
gözlerimde ümitsiz bir bekleyiş
ne tarafa baksam aynı görüntü
silüetin beliriverir gözlerimde
kaldırımlarda silinmemiş ayak izlerin
ben bu kenti sende sevmiştim

sana çık derken bile
içimde keşke kalsa diyordum
fakat dilim varmıyordu demeye
sadece güle güle diyebildim
ağlamak bile düşmedi payıma

şimdi bir yanım sende yalnız
bir yanım bu kentte öksüz
yüreğim bozgun yemiş süvari gibi
bedenim bende sürgün
yüreğim sende tutsak
ve ben bedenimde alabora...

artık hazan rüzgarlarının estiği
belirsiz iklimlerde üşüyorum
bu kent yalnızlığıyla gülümsüyor yüzüme
ve ben hala orada son gülüşünde
ritimsiz devinimsiz hayat sofrasında...

FUAT DOĞAN
2003

Oy Ver :