Ömrümdeki Karaltılar



Sessiz çığlığımın sükutunu duydum,
Gecenin ağrıyan ağır başında.
Zifrin boynu büküktü ense kökünde.
Yalnızdı,bir yıldız kadar yalnız.
Parlaktı,bir yıldız kadar parlak...
İçimden ona acımak geldi.
Söz geçiremedim ağlamaklı sesime.
Dur,diyemadim ruhumdaki çığlığa!
Elerimin arasından bir ok gibi sıyrılıverdi.

Gecenin azimli allerinde erirken dakikalarım;
Ağır ağır yudumladım gecenin zifrini.
Kalemimin erdem dolu besteleriyle,
Bekar odamda bir beste mırıldandık ardından.
Sanki gecenin kalbi durmuştu benlğimde,
Sanki gece bendim,gece de ben!
Tabiata hüzünlü bir sevda öyküsünü anlatıyordum.
´´Bitti bu sevda,bitti.´´diyordum.
Sadece onlara anlattığım,bu divane,
Bu solgun hikayede bitmişti sevdam.
Dayanamadı gecenin azimli elleri,
Girdi damarlarımdaki sırrın özüne,
Yatırdı gönlünü kabristanın gönlüne.

Ardından bir bir yok oldu,
Tabiatın gizem dolu güzellikleri.
Uyanmıştı artık şehrin şuuraltı.
Bir kuduz köpeğin bestesinde,
Can buluyordu rezil hayat.
Hayat buluyordu,
Ömrümü içkilerine meze yapıp yiyen,
Sefil ve bir o kadarda rezil beşeriyat.

Şaşkın gözleriyle beni izliyordu perdeler.
Bacaların siyah çehresi ruhumu arıyordu.
Ayak izlerimi arıyordu perdelerinardındaki başlar.
Ve bu demde gecenin ışıldakları,
Aydınlatıyordu ardımdaki karanlık sokakları.
Ta ruhuma kadar aydınlığa boğuluyordum,
Merdivenlerden yansıyan pürnür ışıkta...

Bir zaman soluksuz kaldım ben,
Varlığın son basamağındaki ufacık yokuşta.
Bir kapının zembereği boşanmıştı artık.
Dizlerimin üzerinde duruyordum artık.
Ruhum azatlığı arzuluyorken;
´´Esselatü hayrun minennevm´´dedi ezanlar.
Ve bir ses işittim ta derinden;
´´Oğlum! Haydi kalk! Sabah oldu´´
Şefkat dolu elleriyle anneciğim,
Beynime gizlenen gecenin yorgunluğunda,
Uyuya kalmış saçlarımı okşuyordu anneciğim.
Ve kalktım,omuzladım hayatı yeniden,
Tututm incecik,narin bellerinden...

17/05/2006

Recep Ergin

Oy Ver :