Penceremin önünde küskün bir kaktüs vardı
Yazin sıcağına alışmıs gelecegini hiç düşünmeyen
Dikenlerini yavas yavas döken
Hic büyümeyen ufak bir kaktüs
İçinde biriktirdiği su damlalarından eser yoktu
En son damlayıda yeni akıtmıstı gözyaşı şeklinde
Hüznünü bile taşıyamıyordu artık içinde
Açık yeşile çalan teni karalara büründü günden güne
İşte o kaktüs bugün öldü
Güneşe hasretligi son haddindeyken
Bir kar fırtınasıyla dikenleri savruldu.
Ölü bir kaktüs var artık penceremin önünde
Hiç büyüyemedi
Doğuştan canını acıtan dikenleri vardı onun,
Dikenlerini kendini korumak için kullanıyor,hayatta kalıyordu
Ama kış gelince üşüyeceğini hiç düşünmemişti
O ilk kar fırtınasıyla acı veren dikenlerini ve hayatını
Hiçliğe savuracağını bilmiyordu
Doğustan acıyla varolmustu
Ölürkende hüznü büyüktü sevgili kaktüsün

Oy Ver :