Hüzün saati geldi gene
Hüzün defteri açıldı
Bulutlar ağlamaklı buluştu
Gökyüzü gri
Sokaklar gri
Evler gri
İçim hepsinden gri
Kalemim ayaklandı
Kağıdımla öpüştü
Hergün seni yazıyoruz
Sendeki beni
Işıklar yanmaya başlıyor şehirde
Siyah kapatıyor griyi
Karanlık giyiyor heryer
Siyah el uzatıyor uzaklardan
Griden de beter bir yalnızlık bu
Çaresizlik,
Ağlamıyorsun
gözyaşların tükeniyor
Yürümüyorsun
ayakların yoruluyor
Birtek sen biliyorsun içindeki bezmişliği
Kimse anlayamıyor
Bazı geceler mektup yazıyorum sana
Satır satır, sayfa sayfa
Çiçeklerle
Çocuklarla
Kuşlarla anlatıyorum sevgimi
Yıldızlar kadar yaklaşıyorsun bana
Gönderemiyorum mektupları
Bazı geceler
Sokak lambasının altında
Karanlıktan saklıyorum şiirlerimi
Ve bedenimi
Aslında korkmuyorum
Ama ellerim titriyor
Sen camdan bakıyorsun
İçim eriyor
Tükenmişliği yaşıyorum
Korkuyu uzaklara gönderiyorum
Sensizliği misafir ediyorum yanıma
Sen gidiyorsun
Gölgen kalıyor camda
Ölesiye ağlıyorum
Kimse görmüyor
Sen görmüyorsun
Karanlık mı saklıyor gözyaşlarımı?
Ben mi?
İnan bilmiyorum
Ve sonunda
Bir hüzün saatini daha beklemek için
Çekiliyorum kuytulara
Yalnızlıkla dolu sonsuzluklara...


AS

Oy Ver :