Durmadan osturarak ardından
siyah dumanlar çıkaran,
soluduğum havaya
bombok bir telaş katan,
o adi taşıtlardan bıktım.

her şehir sabahında
o adi telaşa katılan,
bebek yüzlü,portlak gözlü,
hormonlu robotlardan sıkıldım.

hep aynı şekilde,aynı simayla doğan
şehir güneşinin monotonluğundan
usandım.

şehrin beton insanlarının
oyunculuk sıfatından korktum.
göğe mendil sallayan
devasa binalardan ah ettim, iğrendim.

işte gidiyorum,ben gidiyorum
adem gidiyor
düşlerinde yarattığı
dağlarına gidiyor
dorukları kalıcı kar,
etekleri mor menekşeli,
dimdik dağlarına

gidiyorum işte
ağaçlarıma gidiyorum
toprağıma,tohumlarıma gidiyorum
gidiyorum tertemiz gökyüzüne
rahmet yağmurlarına gidiyorum

gidiyorum insansız şehirlerime
tek kişilik hayata gidiyorum
köküyle dünyaya meydan okuyan
çınar ağaçlarıma
şiir gibi yaşamaya gidiyorum

gidiyorum hey
açın kulaklarınızı duyun
artık ne fikirlerim,ne sevgim
ne dış görünüşüm ve varlığımla
üzmem sizi meraklanmayın
koca evrende bir nokta gibiydim
bensiz bir dünyaya
çabucak alışırsınız
ama ben o adi dünyanızı
hiç unutmayacağım...

Oy Ver :