Ben bu şiiri yazarken,
usul usul kar yağıyordu.
bir ihanet misali gözlerime,
hızla çökerken uyku.
gece ve sokak lambaları,
adını haykırırken senin
şehir tedirgin ve ıssız
rıhtım bir ürkek uykudaydı
dalgalar yorgun ve palazlı
karanlık bir derin korkudaydı.

Ben bu şiiri yazarken
yüzünü arayan bir maske gibi
çırılçıplak sokaklarda,
bağırarak koşuyordu zaman.
seni son kez öptüğüm,
çay bahçesinde bir adam,
alabildiğine öfkeli, ölesiye sarhoş,
tüm çalımı ve olanca tafrasıyla,
ana avrat sövüyordu tanrıya.
kırılmış hayalleri ve iğreti parkası
karlar altında perişan,
sanki bir daha hiçbir yerde,
ve de hiçbir zaman
olmayacaktı.

Ben bu şiiri yazarken,
kanatlanmışcasına,
kar taneleri gibi,
dört yanımda uçuşurken hatıran
bir yerlerde kim bilir,
ne cehennemler kurulup,
ne cennetler yıkılırken,
uyku bir ihanet sevişmesi
gibi işvesiyle esir almış
dişlerken tüm bedenimi
bir sır gibi geceye kar düşüyordu.
ve pişmanlıklar içinde bir aşık
gibi dışarıda azgın deniz,
başını taştan taşa vuruyordu.

Ben bu şiiri yazarken
eski yıl adlı emektar gemi,
geriye kalan tüm iyi niyetleri
ve yıpranmış güzellikleri
yüklenip de limandan
sessiz ve vakur ayrılıyordu.
ben bu şiiri yazarken
sabah olmuş, kar durmuştu
eski yıl çoktan unutulmuştu
sonra yeni yıl adlı bir gemi
kırdı iskeleye dümeni
yükü umut ve hüsran
telaşlı ve neşeliydi
yeni bir sevgili kadar yalan
her yeni sevgili kadar acemiydi.
ve iskelede kanlar içinde yatan
Noel Babanın ta kendisiydi.

21.12.2006

Oy Ver :