Hasretin içimde o kadar derin ki, bunu asla anlatamam.
Yokluğun o kadar çekilmez ki, bunu başkasıyla paylaşamam.
Senin yokluğunda, içimde açılmış şu hasret yarasına, derman bulamam.
Canım Anam,
Sen yoksun ya, ağlamamak elde değil.
Senin yokluğunda neler yaşadığımı,
Ve seni, nasıl özlediğimi anlatıp, tarif etmem imkânsız.
Çünkü buna asla ömrüm yetmez,
Sana olan sevgim, özlemim, asla bu satırlara dökülmez?
Canım Anam,
Sen yoksun ya, yüzüm gülse de içim hep buruk.
Her zaman söylediğim bir söz var,
Asker psikolojisi asla anlatılmaz, ancak yaşanır?
İşte sana duyduğum sevgi ve özlem böyle bir şey anlatılamaz.
Senin yokluğunda hep ağlıyorum.
İnan Annem öyle an oluyor ki, hiç dayanamıyorum.
Ne yapalım, Askerim Anam?
Her istediğin özlediğin gel dediğinde gelmiyor ki?!
Belki de bu senden ilk kez ayrıldığımdandır.
Beni gören arkadaşlar, üzme kendini bu kadar,
Zamanla alışırsın diyorlar.
Yok, Anam yok? Alışılmıyor,
Buna inan ama inan yürek dayanmıyor.
Sanki sabah, beni sen uyandıracakmışsın düşüncesiyle, ranzama uzanıp yatıyorum,
Ama sabah olduğunda, arkadaşlar uyandırıyor.
İşte o an yine yıkılıyorum, ranzamdan hiç kalkmak istemiyorum.
Benim şafağım daha uzun, yani karanlık Anne.
Kim bilir kaç gün daha sayacağım, Senden ayrı geçen günlere.
Ne yapalım, Askerim Anam?
Dün gece ilk nöbetime gittim Anne,
Yağmurda yağıyordu üstelik,
Sığındım yağmurun vurmadığı bir köşeye,
Tek başıma gecenin karanlığında,
Seninle söylediğimiz şarkıyı,
Ardı ardına mırıldanıp durdum.
Hem söylüyor hem de ağlıyordum.
Ne yapalım, Askerim Anam?
Senin yokluğun, o an çok acı veriyordu.
Üstelik yağmur sesi de, içime bir ürperti düşürmüştü,
Gecenin o zifiri karanlığında korkuyordum Anne.

Oy Ver :