Herkes gider,
Hiçbir şey duymazsın,
Nefes seslerinden başka,
Bir de ölümü hatırlatıyormuş gibi,
Saatin "tik tak"larından başka.
İşte o zaman kalirsin doğayla baş başa,
Sevgiliyle akşam yemeği yermiş gibi.
Aşık olursun doğanın her parçaşına.
Sarılırsın topraklara,yapraklara koparırcasına.
İşte o zaman üzülürsün,kahrolursun,
"Neden daha önce yapmadım bunu?" diye,
Sonra tekrar etrafına bakarsın,
Ağaçlar,kuşlar,çiçekler ve toprak,
Sonra bembeyaz saçlarını tutarsın,
Ve acı gerçeği hissedersin buz gibi,
Anlarsın ki o toprağa sarılış, o yalvariş,
Kavuşmanın yakın olduğu içinmiş.
Az önce sarıldığın toprağa yüz üstü düşersin.
Dudakların yapışır toprağa öpermiş gibi.

Oy Ver :