Dışarda insan boyu kar...
Yüreğimde;
Ölüm şiirlerinin son mısraları var...
Ve her virgülde benliğini kaybetmiş, anlamsız uçurumlar...
Yitik sevdaların mağrurluğunu taşır,
Geçtiğimiz sonbahar...
Marjinalle kördüğüm,
Sebepsiz kan kokusu sokaklar...

Günahlarımı yüzüme vuran şehir serseri..
Ve bir zehir saplantısı boğazımda siyah dumanların armağanı...
Geceleri tutsak yıldızlar gökyüzüne,
İçerisinde peri masalları...
Gülmeyen çocuklar serisine biri daha eklenir,
Korkulu düşlerin son demlerinde..
Ve mutlu son ne kadar yakın gözüksede;
Her sokak arası yeni bir hayatın başlangıcı şüphesiz...
Her hayat korku dolu bisaplantı belkide...

Ninnilerle büyüyen dedem ve
Ağlamayan ellerim isyanda...
Yalan denilenler;
Doğrudanmı somut karmaşası var sevgili yüreklerde...
Ve belkide yargısız infazların tek tanığı
´´YALAN´´...
Her gizemin sisli bir bulvardan çıktığını sananmı,
Sevgili ülkemin düşlerine gizemi salan?!
Yoksa haram tezgahımı,
Bulutlarda yürüyen,
İki ayaklı insan müsvettelerine kalan?!
Artık masallar ülkesinin
Yufka yürekli padişahı yok belki...
Ve sanırım sona gelindi!
Çünkü gül yerine,
Gül benizli insan solan!!...

...:::İbrahim Gökhan DOĞAN:::...

Oy Ver :