hayatın hep acı yanlarıyla
yaşamak
sadece ağlamak
yani
kardeş olmak koltuk değnekleriyle...

biz bilmem kaç milyon kardeşiz
hepimiz, aslında daha şanslıyız
sevgiyi ellerin ya da ayakların değeri görenlerden
en azından yüreğimiz var
en azından gerçek sevgiler
yaşıyoruz
gerçekçi olmak gözlerimizi
kollarımızı, ellerimizi alsa da
yüreğimiz bizlere kalıyor

koltuk değneklerim
umudu yaşamak
ayaksız, elsiz de olsa
umutlu olmak..
gerçek sevgi, gerçek aşk
gerçek inanışlar
gerçeğe inanışlar..

evet
aynı göğün altında
ve eğer binebilmeyi başarabildiysek
aynı belediye otobüsü içinde
yanyana, kanadı kırık bir hayat
özürsüzlerle..

allah aşkına bırakın
kendi özrünüze bakın
belki yürüyebiliyor, konuşabiliyorsunuz ama
sevemiyorsunuz
hep lekeli aşklara
kurban giden
bir toprak dolusu
özürsüz

kendi özrünüz
yetmez mi sizin
bıkmadınız mı?
tekerlekli sandalyeme,
koltuk değneklerime bakarak hüküm giydirmelerden

aynı kışın soğuğu
ve aynı sıcağı temmuzun
aynı toprak aynı toplum
aynı güneş aynı yıldızlar
ama
ayrı insanlar
ikiye bölünmüş
özürlüler özürsüzler..
ama hangimiz
özürlü?

Oy Ver :