evinin önündeydim yine dün gece gözlerim seni arıyordu
telefonun cevapsız evinin lambası yanıyordu
sanki pencerndeki o ışık mahalleni aydınlatıyordu
inanki o kaldırımlar o caddeler seni bana anlatıyordu

yine seni düşünüyorum birtanem çınlasın kulakların
sensizdi sokakların bensizdi şimdi o dudakların
dermensız dertoldu miniğim kalbimde bırkatıkların
bilmiyorum senden sonra sayısını saçımdaki akların

belki ben acılarla kahrolup kapında beklerken
sen en derin uykularında melekler gibi uyuyordun
gecelerin uykusuzluğunu birbirine eklerken
o an sanki mahallende senin kokunu duyuyordum

cevapsızdı kahrolası telefonun bir kez daha
en iyisi sessizce terketmekti mahalleyi
hoşça kal sevdamın kadını belki çıkmam sabaha
kim anlarki şimdi benim gibi aşkınla bitmiş deliyi

Oy Ver :