Sadece ezilenler bilir kaderin şarkısını,
Sadece ağlayanlar bilir.
Ezberledikleri tek şey olan,
Ve belki unutamadıkları her şey.

Sadece yaşayanlar bilir yaşamın sancısını,
Bir duvar gibi çarpar kalbine.
Gözyaşların donar kalır,
Umutların yalan olur.

Sadece bilenler unutmaz bizi,
Ve gelecekte de görecekleri yerde,
Bekleyenleri unutmazlar belki.
Umutların beklediği yerde,
Ararlar geçmişi.

Bir buluttan dökülen yağmur gibi,
Yağıyor gözyaşları kalbimize.
Belki yürümezdi insanlar ufka doğru,
Güneşin bakışlarıyla parçalanan
Kahraman kuşlar bilmezdi şarkıyı.
Her gün doğdukları yere,
Ölüp kalmazlardı.

Ama gülüyor bazıları.
Dünyaya bir gölge daha kattıkları için,
Herkes aynı şarkıyı söylediği için.
Soruyor bana beyaz kuşum.
Yanıt vermiyorum,
Soruları sevmediğim için:
?Donarak mı öldüler?
Yoksa ölüm mü dondurdu onları??

Oy Ver :