artık bir bitiştir adın uzak limanlardasın
özlemlerimle başlıyor adın
gerisi bir hüzün karanlığı
unuttum desemde yalan
ismini sıcak bir türkü gibi yüreğimde taşıyorum
yaşanmamış yaşamlar geçiyor önümden yürüyen ölüler
bulvar varoşlarında ağır bir arabesk bunalımı sarıyor bu kenti
boyacı çocuklar acıları silmek istercesine
boyuyorlar kana bulanmış ayakkabıları
ayakkabıların yansımasında
bir minik yüreğin yaşam sevdası
erkenden yola koyuluyor işportacılar
ne alırsan bir milyon
her milyoncukta çocuklarına yalandanda olsa
alacağı bisikletin bir parçası
ekmek bulamazken nerden çıktı bu bisiklet sevdası
yinede serde babalık var
bi umuttur salmışım der bebe lerin bedenine
telaşlı bir şekilde sana akıyor insanlar
hepsi telaşlı
hepsinin gözlerinde imkansız hayaller uğruna
çalışmanın onulmaz kırgınlığı
acı çığlığıyla vapurlar geçiyor
bir kıtadan diğerine bir çıkmazdan diğer karanlık delhize
yara yara geçiyor vapur denizi
nedendir bilinmez tüm insanların gözleri
çevresindekilere yasak
sadece kendi bedenlerine bakıyorlar
utançmı bu yoksa tedirginlikmi
ansızın biri çıkıpta avazı çıktığı kadar bağıracakmışta
ondan korkarlarmış gibi
bir ben varım çevremi izleyen
cesaretten değil kendi bedenimden utandığımdan
tek farkım da budur diye düşünüyorum
herkes çevresinden çekinirken ben ruhuma uzak mevsimler yaşıyorum
geçmişin yaralarıyla kanamamak için kaçıyorum kendimden
nereye kadar süreceğini bilmesende kaçıyorum
kovalayanın kendim olduğunu bile bile
nezaman son bulacağı kurcalıyor beynimi
bu beden ruhundan uzaklaştığı zaman
ama susuyorum çünkü
ölümden değil içimdeki seni öldürmekten korkuyorum

Oy Ver :