Bir kar tanesi
Gökyüzünden yola çıktığında,
Seyahatini bir ağacın kollarında sonlandırır.
Ona sıkı sıkıya sarılır.
Hep orda yaşamak ister.
Ne güzel ki!
Sende benim kar tanemdin
Ve yüreğime düşmüştün bir gece ansızın
Orda o kadar sağlam duruyordun ki;
Havanın soğuk olması bizi hiç etkilemiyordu,
Hatta daha da sıkılaşıyordu aramızdaki bağ...
Ne yazık ki!
Güneşin bu kadar çabuk doğacağı aklımıza gelmedi.
Sen yer kabuğundan köklerime süzülen,
Birkaç su damlasından biri oluverdin.
Şu an yalnızım kar tanesi,
Ne seni tutabildim köklerimde,
Ne de yokluğuna alışabildim.
Sen bir sonra ki kış doğmayı beklerken,
Ben ansızın ölüverdim.
Ö.B.Ö.

Oy Ver :