Ne şiirler okudum; ne şiirler dinledim ve ne şiirler yazdım
Ama hepsini yırtıp attım
Çünkü hiçbiri seni bana senin kadar anlatamıyordu

Sessiz bir gürültü oldu içimde varlığın,
Eşsiz bir senfoniye dönüştü sen yanımdayken


Her an ölüme gebe olan yüreğim
Seninle yavaş yavaş hayata dönüyordu.
Ve kan emici bir sülük gibiydi yalnızlığım,
Dirhem dirhem sömürüyordu yüreğimi.


Neyi yaşamalıyım neyi bastırıp içimde
Öldürmeliyim diye düşünürken;
Tekrar canlandığını fark ettim
Sömürülmüş, yalanlarla hırpalanmış yüreğimin.


Bir sürü imkansızlık içinde,
Gerçekleşmesi en imkansız imkanları yaratıyordum
İçimde bana güç veren başka bir ben oluşuyordu.
Ve bu ben, şimdi benden çok daha büyük.
Hem beynime hem yüreğime hükmeden ayrı bir ben?..
Ama henüz fark ettim (ki bu bir gerçek):
Yıllardır ben diye kendimi bana yutturmuşum???.

Oy Ver :