İSTANBULDA ZAMAN

Zaman geçmiyor İstanbul?da
Saatler bir asır gibi
Dolaşmak nafile sokaklarda
Bir başıma çaresiz

Zaman geçmiyor İstanbul?da
Sevdiğim yanımda yok
Ellerim üşür gibi oluyor
Ellerimi tutan yok
Gökyüzü karalara bürünmüş
Hafiften yağmur yağıyor
Fırtınalar kopuyor içimde
Ben ağlıyorum İstanbul ağlıyor
Hiç olmayacak şeyler geliyor aklıma
Kaçak düşünceler kurcalıyor beynimi
İsyan gibi ölüm gibi
Ve dizginliyorum yine kaderimi

Zaman geçmiyor İstanbul?da
Arkadaşlar ahbaplar
Hepsi birbirinden güzel insanlar
Bir de onlar olmasalar
Boğacak sanki beni bu şehir
Sultanahmet?ten geçiyorum
Gözlerim yağmur bulutları gibi dolgun
Benzim solgun
Parktaki çeşmeden su içiyorum
Yudum yudum

Saat gecenin ikisi
Çöpten fırlayan kedinin sesi
Derin sessizliğin tek sesi
Yol üzerinde bir sabahçı kahvesi
Bir bardak çay içiyorum
İçimin ısındığını hissediyorum
Sonra sokaklar benim ben sokakların
Her adımda kafasını eziyorum zamanın
Caddeler yürüdükçe uzuyor
Yalnızlığım dağ gibi büyüyor
Karanlığın ortasında
Yalnız gölgem beni takip ediyor
Zaman geçmiyor geçmek bilmiyor

Sonra karanlığı dağıtan bir ses
Okunan sabah ezanı
Ve yanmaya başlıyor
Uyuyan şehrin ilk ışıkları
Eve doğru yürüyorum
Alacakaranlık bir hava
Gün doğmak üzere uzaklarda
Bir gece daha geçti ama
Zaman geçmiyor İstanbul?da

Oy Ver :