Sonbahar hüznüyle sararmış yapraklar;
Akşam güneşinin ılık dokunuşları,
Rüzgarın sarsıntısıyla,
Kandırılmış, sevdiklerinden ayırılmışlardı.
Kaldırımın soğuk ve karanlık yüzü,
Karsılamıştı onları.
Şimdi ne olacaktı,
Koskocaman bir belirsizlik.
Aslında çok yakındı sevdikleri
Bir nefes kadar yakın.
Rüzgar, haşin rüzgar!
Bir esti savurdu yaprakları.
Sonraki durak,
Sevdiklerinden uzak bir parktı.
Çocuk sesleri neşeli ve mutlu
Yapraklar mutluydular şimdi
Derken;
Enselerinde sert bir süpürge darbesi
Koşuştular; bir o yana bir bu yana
Her zamanki gibi düşman galip,
Acı bir çatırtı.
Karanlık dehliz,
Son durak çöp arabası.
Son sözler;
Ah çöpçü! Gene,
Hayatımı da hayellerimle birlikte süpürdün
Ve son,
Bir sonraki bahara kadar süren bir son

Oy Ver :