Karanlığın ürpertici sesizliği hüküm sürüyordu odamın her duvarında ,bazen köpek uğultuları bunu bozmaya kalkışsada ne çare yalnızlığıma eşlik edecek kimse gelmiyordu yanıma, güneşi bekler gözlerim bir umut bir çare diye ama ne çare bir kere dahi kırpılmayan gözlerim yorgunluğa boyun eğmiştir.Sabahın tan vaktinde uyandığımda yine yapayalnız ben , sokak lambalarının altındaki köpeklerin uğultusu ve içimde dünden kalan bir UMUT.

Oy Ver :