Tren istasyonunda bir kadın.
Saat sabahın üçü,
Dağılmış, yalınayak duygular,
Çaresiz uğurlamalar arasında,
Elveda diyordu birisine.

Tek başına, yapayalnız.
Ağlamaklı, hüzün doluydu bakışları,
Karanlık örtemiyordu içindeki acıları
Gözyaşlarına ay ışığı vuruyordu.
Geçmişinin kanadığı belliydi içinde.
Sahipsiz, tek başına
Üşüyordu istasyonda,
Bu ağustos sıcağında.

http://www.nesrinozyayci.com

Oy Ver :