Bu sehre yagmur yagiyordu.
Bütün sehirler agliyordu.
Ben en çocuk halimle üsüyordum.
Kimse sen degildi, kimseyi istemiyordum.
Sehirle birlikte ben de agliyordum, gözyaslarimi kimse farketmiyordu.
Yorgun adimlarla, islak sokaklari dolasiyordum.
Bir yerlerde seni bulmayi umuyordum.
Yürüdükçe daha siddetleniyordu yagmur.
Sokak sokak geçerken bu sehri umudumu kaybediyordum.
Iste en büyük tehlike buydu.
Umutsuz yasarmiydi insan?
Umutsuz direnebilirmiydi hayatin acimasizligina?
Yagmura ev sahipligi yapan gece, hiç asilamaycak bir engel gibi karsimda duruyordu.
Hazirliksizdim, sensizken saatlerin bu kadar geçmez oldugunu bilmiyordum.
Koynuma hasretini alip uyumaktan nefret ediyordum.
Bu yüzden gece bitsin diye yürüyor, yürüyor, yürüyordum.
Ah, su kösebasini döndügümde görebilsem seni, ya da su parkin sirilsiklam olmus banklarinda
otururken bulsam.....
Bilirim sen de seversin yagmuru , aldirmazsin islanmaya.
Bu yüzden sasirmazdim seni gördügüme.
Bir kösebasi daha dönüyordum, yagmur bana eslik ediyordu.
Sehrin sokaklarinda degil, senin yoklugunda kayboluyordum.
"Nereye gitsem" diye düsünüyordum çünkü sen olmadiktan sonra hiçbir yer farketmiyordu.
Öylece amaçsizca dolasiyordum.
Oysa her sokaga sevdamizi yazacaktim ben.
Taslara adini kaziyacaktim.
Askimiz yillara, yagmura, kara meydan okuyacakti.
Yikilmayacaktik, yipransakta antik çagdan kalan bir kale gibi ayakta duracaktik.
Bir maratonun iki güçlü kosucusu olacaktik.
Sevda kosumuz ancak ölümle noktalanacakti.
Yagmur duruyormu ne?
Ama kime ne?
Ben içimdeki yagmuru durduramadiktan sonra neye yarar ki?
Ben yüregimdeki gri bulutlari kovamadiktan sonra gökte yildizlarin görünmesi neyi degistirirki?
Içim üsüyordu, titriyordum.
Bir sabahçi kahvesine giriyordum.
Demi sevdalardan süzülmüs bir bardak taze çay...
Titremem duruyordu biraz.
Kahveci çiraginin sesiyle irkiliyordum, " çok islanmissin, sobanin basina geç.."
Bir yanardagin içine atsalar beni isinirmiyim saniyorsun?
Beni ancak teninin sicakligi döndürebilir hayata.
Ancak, ellerini tuttugumda yasadigimi anlayabilirim.
Çay bogazima diziliyordu, bitirmeden kalkiyordum.
Biliyordum, bir baska gecede, bir baska yagmurda yine sensiz, yine umarsiz,yine yalniz yürüyecegim
bu yollari.
Yeter, gel artik.
Gel dindir bu yagmuru, bu gözyaslarini...........

Oy Ver :