Bir damla düşerde yanağıma,
Sen ağlarsın sanırım.
Sonra titreme ile sıcaklığın çöker bağrıma,
Sen gelipte kucakladın sanırım.
Dönüpte arkama,şöyle bakınınca etrafıma
Seni bulamayınca çocuklar gibi ağlarım...

Yazarım çocukluğumu bitmeyen satırlara
Çoğu zaman kendi kendime dalarım anılara,
Haaa...,unutmadan,kulakların çınlarsa bu ara
Anlaki adını ben anarım,seni yazdıkça her mısaya ve de satıra.

Daha doğmamış çocuğun günahları gibi,
Evlat acısını senelerce çeken feryatlı ana gibi,
Hatta pencere kenarında boynunu büken yetim misali
Seni hatırladıkça,adını andıkça oturup,oturup ağlarım...
Artık ne gelirki elden,el ol demiş sana yaradan
Bak sayılamayacak kadar gün geçmiş aradan,
Sen kendi yolunda,ben ise uçsuz bucaksız dağlarda
Şimdi yudum yudum içsemde ızdırap,hasret yüklü ırmaklardan,
O ırmaklara pınar olup,seni hatırladıkça oturup ağlarım.
Ben kör talih dedim,herkez kısmet dedi kara yazıma ne yapayım.
Yanlızlığımla ve sensiz kalışımla yanayım,
Güya herşeye göyüs gercek kadar erkeğim
Erkeklerde insan evledı değilmi der,dolup,taşıp ağlarım...

Birgün dönecekmişsin gibi gelirde bana
İçimde tarifi mümkün olmayan,tatlı bir his var bu ara.
İtsende beni bir gece vakti acılarımla boşluklara,
Senihatırladıkça,hayalini gördükçe resmini öpüp,öpüp ağlarım.
İniltilerime,hıçkırıklarımı karıştırırcasına,çocuklar gibi ağlarım...
E.EVREN KOÇ

Oy Ver :