Platonik
Sen yoksun.
Biliyor musun? Sen olsaydın eğer,
Belki de ben olmazdım.
Sen ve ben olmuyor.
Çünkü başkaları da var.
Hem de çok kalabalıklar.
Bizi bırakmıyorlar.
Şöyle olsaydı belki:
Bir Robinson adası,
Sen ve ben ve
Hindistan cevizi ağaçları.
Adayı çevreleyen uçsuz bucaksız bir deniz.
Gündüz kumsal ve güneş,
Gece yıldızlar ve mehtap,
Yeterdi bize, ikimize.
Zamanı bile kovardık,
Geçmesi bizi üzmesin diye.
Elimin aldığı en büyük tat,
Elini tutmak olurdu belki,
Belki yanağını tutup yanağıma dayamak.
Gün doğumuna dek elele yürürdük kumsalda yalınayak
Ve şafak vakti dalgaların getirdiği bir kütüğü yastık yapıp,
Birbirimizin gözlerinde erirdik.
Gündüzün güneş ve dalgalar,
Gece sadece mehtap ve yıldızlar tanık olurdu aşkımıza.
Aşkımızın karatahtası sayıp kumları,
Üzerine parmaklarımızla yazdığımız,
Geçmişi siler, geleceği çizerdik.
Hep o günü yaşardık yıllar boyu.

İrfan Ünübol

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com