KARANLIKLAR İÇİNDE
Sessizliğin sesindeyim
Korku ve endişeler içinde
O kadar karanlık bir yerki
Ben herkesi görüyorum
Ama onlar beni görmüyor
Çığlıklar atıyorum ama
Kimse dönüp bakmıyor
Elime koluma çarparak yanımdan geçiyorlar
Onları hissediyorum
Ama ben onlara uzanıp dokunduğumda
Titreyen ellerimi kimse hissetmiyor..

Oturup ağlamaya başlıyorum
Sonra gözlerimden yaş gelmediğini farkediyorum
Bir süre sonra durumuma alışmaya başlıyorum
İnsanlarla dolu ama bomboş sokakta
Elinden tutup gezdiriyorum düşüncelerimi
Birden basmak üzere olduğum bir güle rastlıyorum
Kırgın gülü elime aldığımda Dikeni batıyor parmağıma
Oldukça öfkeli,biri kızdırmış olmalı
Sonra parmağımdan kan gelmediğini görüyorum
Ama çok acıyor..

Artık ne olduğumu bilmek istiyorum
Bu aydınlıkta yaşadığım karanlığın
Anlamı ne,bilmiyorum
Bir ışık istiyorum beni gören
Elini uzatıp bana "gel" diyen
Artık adım atmıyorum
Sadece beni kurtaracak
ışığı bekliyorum..
TuĞBa Aydın

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com