Savaş çocukları
Tel örgülerle çevrili bir şehir
Yangınlar, günlerce yıkımlar...
Gökyüzünde bomba sesleri yankılanırken;
Minarelerden okunur, titrek sesle selâlar.
Musalla taşında, şehit çocuklar.

Kenarı ev sıralı uzayıp giden bir cadde,
Sonunda tanklar, silâhlı askerler...
Sinsice baskınlar düzenliyorlar evlere;
Annelere, ablalara işkence yapıyorlar.
Kanlı caddede ise şehit çocuklar.

Bağdat´ta karanlık bir hapishane
Bini aşkın insan var, Ebu Garib´te
Gece-gündüz mahkûmlara, "özgürlük!" verilirken;
Analar meraklı, gözlerinden yaşlar akıtırlar.
Eteklerine tutunmuş yetim çocuklar.

Şu karşı ki dumanlı yer, Felluce
Bulunmaz orada; ne su, ne yemek, ne ilaç
İnsanlar yerdeki birikintilerden su içerken;
Kuru ekmeğe muhtaç yaşarlar.
Açlıktan ölenler ise küçük çocuklar.

Dünya hissiz, dünya sessiz, dünya seyirci,
İmtihanda bütün insanlar.
Duâ ediyorlar vahşet resimlerine bakarlarken.
Hep bir ağızdan "Bu savaş bitsin" diyorlar.
Bitmeyen savaşın orta yerinde, yapayalnız çocuklar.


Said Temur

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com