Tufan
Yiyip yiyip olmadık herzeleri
Yaşar gidersin!
Sesin herkesden dik çıkar.. höt.. zöt!
Ortasında boş bir kafayla
Omuzların dik gezersin!

Bilirsin aslında
Beş para etmediğini ciğerinin,
Yerinin o yer olmadığını!
Bilirsin de eşek gibi,
Ve de hissedersin en azından içinde bir yerlerde..
Derinlerde!
Dönemezsin.. vazgeçemezsin!
Olmadığın kişi olmaya devam edersin!

Her gün bitişinde
Bir utanç çoğalır yüreğinde..
Her sabah çekinerek bakarsın aynalara.. ürkersin!
Zordur olmadığın kişinin içini doldurmak!
Minik kütlenle farklı oylumları doldurmak.. zor!
Şişme bir gövdenin içinde saklanmak!

Ama geç değil yine de,
Bir kez dene,
Kendin ol!
Terzi elinden çıkma bir elbiseyi giyinircesine
Gir kurul kendi bedenine!

Sesinde beyninin ürünleri yansısın..
Gözlerinde özgüven!
Boş ver alnına odaklanan..
Ensene yapışan bakışlara!
Aldırma öven, irdeleyen,
Tırmalayıp örseleyen
Günübirlik.. üstünkörü.. yalap şap kritiklere,
Okşayışlara!

Yine dik olsun omuzların.. göğsün ilerde!
Ama için kendinle dopdolu, el ele..
Boynunda sallanan kendi kafan!
Aynaya korkmadan bak!
İşte şimdi gerçeksin,
İşte budur yaşamak!

Kulak asma çevrendeki şişme bebeklere..
Balon adamlara!
Hepsinin ömrü bir iğne.. bir rüzgâr!
Sımsıkı dur ayaklarının üzerinde
-ki onları yönlendirmekte artık kendi kafan!-
Bil ki sağlamsın.. yıkılmazsın!
Düşün ki,
Senden öncesi masaldı..
Senden sonrası..
Tûfan!


Fuat Eriçok

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com