KUYU
Sisli bir hava,
Bulanık bir gök,
Yeşillikler içinde bir dere,
Pusulasını şaşırmış insanlar.

Kendi kuyumu kazıyorum
Kötü kokuyu içime çekiyorum
Kendimden geçiyorum
Bu ben miyim? Şaşıyorum!

İnsanlara bakıyorum
Yaşıyorlar sanıyorum
Onlar bir cesetmiş,
Yaşayan ölülermiş görüyorum.

Kuyular göz göz açılmış.
İçinde cesetler birbirine sarılmış.
Gözler kapanmış.
Kalpler kapanmış.

Ağlamak geliyor içimden
Ama ben gülüyorum.
Gülmeye devam ettikçe
Cesetleşip kuyuya giriyorum.

Ömer Faruk KARA

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com