KAYBETME KORKUSU
Seni kaybetmekten korkuyorum.
Gözlerimin bir daha seninle buluşamamasından,
O, mavi gözlerini bir daha görememekten.
Ne kadar uzak olsan da,
Yanımda değil, karşımda yaşasan da,
Varlığını bilmek bana yetiyor?
Okul kapısından içeri girdiğimde,
Seninle aynı havayı soluduğumuzu biliyorum,
Seninde o yeşil tahtaya baktığını,
Sıra kokularını içine çektiğini.
Teneffüs zili çalıyor,
Herkes oraya buraya koşuşturuyor
Benim de bir telaş kaplıyor içimi,
Seninle karşılaşmak istiyorum önce,
Varlığını görmek,
Ama başkasıylaysan düşüncesiyle
Geri adım atıyorum hep?
Daha sonra irademe engel olamayıp
Ağır adımlarla sana doğru yaklaşıyorum
Bir çıkmaza doğru ilerliyorum.
Ve sonunda varlığını görüyorum
Bunu bilmek bana yetiyor?
Her dışarı çıktığımda, dolaşmaya
Seninle karşılaşma ihtimali geliyor aklıma
Çoğu zamanda burun buruna geliyoruz zaten
Seni bu durumlarda bile
Birkaç dakika görmem
Sevgimi yüreğimde hissettiriyor
Bir o kadar da kafamı bulandırıyor, kurcalıyor
Seni sapasağlam, sağlıklı karşımda bulmam
Bana yetiyor?
Karşılaştığım her olaya
Böyle olması gerekiyormuş,
Kader deyip geçiştiriyorum.
Çoğu zamanda bunun böle olduğuna inanıyorum.
Bazen de kadere isyan ettiğim oluyor tabii
Hislerime bağırdığım.
Bu zamana kadar hislerimde yanıldığım söylenemez
Söylediklerim, gözlemlerim doğruya yakındır hep,
Ama sen ve ben istisnayız işte.
Neden sende yanılıyorum, anlamıyorum.
Bunu kurcalamak da istemiyorum.
Yine kadar utansın deyip kapatıyorum.

Hani, o yeşil boyalı durak var ya,
Oradan geçerken hep,
Gözüm kayıyor sizin sokağa.
Derin düşünceler kaplıyor içimi,
Gidip, zilinize basmak geliyor zihnime,
Ama yapmıyorum, yapamıyorum..
Bir şeyler engel oluyor bana,
Adımlarım donup kalıyor sanki,
Yüzüm bembeyaz kesiliyor,
Derken, ellerim de titremeye başlıyor,
Kalbim sızlamaya.
Bana sert davranmandan
Beni sevmediğini söylemenden değil,
Seni bulamamaktan
Buralardan gitmiş olmandan korkuyorum

serpil öztürk

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com