sen ne bilirsin sen hiç sevmedinki beni...
ben ben olalı böyle sevmedim,
unuttum yüreğimin ateşinin büyüklüğünü,
unuttum yada alıştım acıma.
ne kıyas edebilirim nede tattırabilirim acımı.
sen ne bilirsinki sen beni hiç sevmedinki,

sen bilmezsin senin uğruna neler feda ettiğimi,ne bileceksinki zaten sadece ben ve yaradan bilirdi hayellerimi fedakarlıklarımı.
sen ne bilirsinki sen beni hiç sevmedinki.

Belkide hatırlamazsın ama ben söylicem yinede,
hani o ilk gün seni ilk gördüğüm an bi tesadüftü çok güzeldi sanki dünyam dönmüştü bi anda gecenin o karnlığında ay ışığında dünyamı aydınlatmıştın hatırlamadın biliyorum.
sen ne bilirsinki sen beni hiç sevmedinki.

geceler boyu ağlayıpta sabahlara kadar telefonunu beklediğim geceleri unutamadım unutmamda çünkü hala bekliyorum hiç ummuyorum ama içimden bişey belki diyor belki bu gece seni aklından yüreğinden belkide kalbinden geçirmiştir diyor.
sen ne bilirsinki sen beni hiç sevmedinki.

geçerken sokağından bilirsin ben hep gece geçerdim.
ışığınızın yanık olması çölde kalmış bi adamın suyu bulması gibi çok güzeldi helede seni balkonda görmek bu dünyada hiç bir şeyle ölçülemezdi.
gözlerinin ucuyla bi an bisaniye bile olsa bana bakmanı dilerdim sonsuz bi istekle.
sen ne bilirsinki sen hiç sevmedinki beni.....
mert kocabey

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com